Jestem mamą od prawie już 5 lat. I kompletnie nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wygląda macierzyństwo! Abstrahując już od tego, że doświadczam innego wymiaru zmęczenia i poziomu cierpliwości, to momentami okazuje się, że wszyscy dookoła wiedzą lepiej ode mnie, co jest dobre dla mojego dziecka. 

I jak przez pierwsze dwa lata bycia mamą „dobre” rady mocno zostawiały po sobie ślad, tak teraz, kiedy jestem już prawie 4 lata mamą dwójki, wszystkie komentarze i festiwale „dobrych” rad od osób trzecich wpuszczam jednym uchem i wypuszczam drugim.

I nie powiem, że moja pewność siebie w macierzyństwie przyszła w pakiecie z drugą córką.

Przeszłam naprawdę długą drogę, pozbyłam się wielu przekonań i nauczyłam się dbać przede wszystkim o swoje zdrowie psychiczne.

Jednak te 5 lat temu, kiedy ze wszystkich stron słyszałam mało wspierające komentarze m.in. od lekarzy, którzy wmawiali mi, że: „pani nie ma mleka”, „źle pani rozszerza dietę”, od osób trzecich, które mówili: „źle gotujesz, dlatego ona nie je”, „co to za dzieciństwo bez słodyczy”, to moje poczucie własnej wartości jako matki, serio, było bliskie podłogi.

I nie ma się co dziwić, bo na nasze barki zostało nałożone tyle społecznych „obowiązków”, tyle kwestii co „wypada” a co nie, i tak często jesteśmy oceniane przez absurdalne pryzmaty wysprzątanego mieszkania, dwudaniowego obiadu i zrobionych paznokci.

Także to, jak jedzą nasze dzieci, często jest traktowane jako wyznacznik wzorowego macierzyństwa, a przecież doskonale wiemy, że to nie do końca jest zależne od nas.